Անցած գիշեր չար երազ եմ տեսել, ու այդ երազը վերջնականապես կործանեց հեղափոխություն տեսնելու իմ մշտական երազանքը, քաղաքականությունը դարձրեց տաղտկալի ու անհետաքրքիր զբաղմունք: Երազումս Սերժ Սարգսյանն իր նազիր-վեզիրներով, Հանրապետականով ու դրա մեջ խուրդված մանր-մունրով, ոստիկանով ու օլիգարխով, ունեցած-չունեցածով, միացել էր համաժողովրդական շարժմանն ու շտապել էր Կանյաչնի՝ «Հայկական կոմունայի» գրասենյակում Գագիկ Ծառուկյանին հանդիպելու: Իրար էլ դիմում էին էն հին, բարի ժամանակների հանգույն: Ծառուկյանը, թե՝ նախագահ ջան, բա գալդ շուտ ասեիր, մի հատ կարգին սեղան գցեինք: Սարգսյանն էլ պատասխանում էր, որ՝ Գագիկ ջան, գիտեմ՝ վիճակդ ծանր է, Լևոնն ու Րաֆֆին «չայևոյը» բարձրացնել են ուզում, էն մանր-մունրներն էլ՝ վրադիր, էս մի քեֆի ծախսերն էլ թող ես հոգամ: ՈՒ այսպես ասում-խոսում, ուտում-խմում, ուրախանում էին, հին ժամանակները հիշում: Մեր նախագահը համոզում էր, որ ընդդիմադիր լինելը լավ բան է, Ծառուկյանն էլ թե՝ նախագահ ջան, բա ես ընդդիմադիր լինող տղա ե՞մ, հլը բոյիս-բուսաթիս, շնորհքիս նայիր:
…Երազս մի պահ ընդհատվեց, որ էլի մտքի թռիչքով հայտնվեցի Կանյաչնիում, ահագին բան էի բաց թողել, մենակ մի պապկա ընկավ աչքովս՝ 2018-ի տարեթվով մի համատեղ ֆիրմայի թղթեր էին. Ազատիչը էդ ֆիրմայի գեներալնի դիրեկտորն էր, Նիկոլայիչն էլ՝ նույնքան գեներալնի մենեջերը:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ